Twoors is dat mit dat Theaterspelen opstunns noch gor nich so licht, man Schrieverslüüd, Översetter und Verlagen sünd liekers flietig und bringt jümmer  mejr ne’e Stücken op’n Markt. To’n Bispill „Ole Iesen rost nich“ vun Uschi Schilling. Dat is körtens eerst in’n Plausus Theaterverlag rutkamen.
In’t Olenhuus sünd de Bewahners de Lunen vun Henriette Schütthohn utsett. Henriette meent: „Ole senile Minschen bruukt en faste Hand.“ So föhrt poor Lüüd heemlich en Egenleven. Gertrud und Herbert gaht jümmer wedder to’n Fellversupen vun frömde Lüüd. Frieda sammelt Snapsbuddels, de se jümmer in’n falschen Momang leddig maakt. Lilo hett ehr egen Drogenplantaasch  und Walter suust ok geern nochmal mit siene Inliners dörch de Stadt. Man denn süht dat meist so ut, as warrt Walter und Pleger Sebastian vör de Döör rutsmeten warrt. „De Schütthohn mutt weg“, dat steiht för de Senioren fast. Man wo süllt se dat so gau anstellen?